33

Zo’n honderdzestig kilometer zuidelijker, op 36.000 voet hoogte en met een snelheid die driemaal zo hoog lag, haalde Malcolm Fraziers Learjet, die naar dezelfde bestemming onderweg was, hen in. Frazier voelde zich net een boksbal. De reactie van staatssecretaris Lester op het nieuws dat Piper hun opnieuw het nakijken had gegeven, deed verdacht veel aan een uitbarsting van de Vesuvius denken. Frazier bood meteen zijn ontslag aan en een paar uur lang leek het erop dat Lester het zou aannemen of hem domweg zou ontslaan.

Maar na een blik op zijn kalender veranderde Lester van gedachten. De Caracas-gebeurtenis zou over twintig dagen plaatsvinden. Als hij Frazier zou vervangen met nog minder dan drie weken te gaan tot Operatie Helpende Hand, zouden bij alle inlichtingendiensten de alarmbellen gaan rinkelen. Dan zou hij het hypothetische probleem van een mogelijke inbreuk op de beveiliging van Area 51 meteen tot een feitelijk probleem verheffen. Hij zou de minister van Defensie op de hoogte moeten brengen, die hem waarschijnlijk meteen in het Oval Office op het matje zou roepen, zodat de president hem er rechtstreeks van langs kon geven.

Ze wisten nog steeds niet wat Piper in Engeland had ontdekt, ze wisten nog steeds niet wat Spence van plan was met het boek uit 1527, en ze wisten nog steeds niet of iemand überhaupt van plan was om het geheim van Groom Lake aan de grote klok te hangen. Frazier zou op den duur ontslagen moeten worden, maar op dit moment had hij hem harder nodig dan een reservequarterback. Knarsetandend nam Lester een beslissing.

Frazier had zich al neergelegd bij het idee dat hij ontslagen zou worden en toen Lester hem belde om te vertellen dat hij van gedachten was veranderd, trok er een heel scala aan emoties door hem heen. Misschien dat hij oppervlakkig gezien een zekere opluchting zou hebben gevoeld om de puinhoop de puinhoop te laten, zijn BlackBerry op zijn bureau te mikken, en voor het laatst de lift naar boven te nemen. Veel succes met de rotzooi en de groeten. Maar diep vanbinnen vond hij het vreselijk om als een mislukkeling te moeten vertrekken, om zijn carrière te moeten afsluiten als de man die zich een oor had laten aannaaien door Will Piper. Dat wilde hij voor geen goud!

Piper leek hem altijd een paar stappen voor te zijn en dat knaagde aan zijn trots. Natuurlijk was de man geen doorsneedoelwit – hij was per slot van rekening fbi-agent geweest – maar dan nog! Hij moest het alleen doen, had beperkte middelen tot zijn beschikking, en moest het opnemen tegen Fraziers goed gedrilde manschappen. Afgaande op de dvo’s die Frazier in zijn zak meedroeg, was hij er zo goed als zeker van dat er binnenkort een einde aan zou komen. Hij wist alleen niet hoe.

Lester had hem nog een laatste kans gegeven om zijn fouten goed te maken. Wanneer een missie in het honderd liep, kreeg Frazier de boel weer rechtgebreid door op die ene factor te vertrouwen die hem nooit in de steek liet: zijn intellect. Hij was opgeklommen tot hoofd Beveiliging omdat hij zowel een denker als een doener was. De meeste Wachters waren veredelde MP’s, militaire politieagenten. Het waren mannen die orders opvolgden en de plannen van anderen uitvoerden. Hij stak daar met kop en schouders bovenuit en had zelf het idee dat hij net zo’n gezaghebbend analist als Spence of Kenyon zou zijn geweest als hij ertegen had gekund om een aan zijn bureau gekluisterde pennenlikker te zijn.

Dus hij moest en zou succes hebben, en door zijn gedachten allerlei zijweggetjes te laten bewandelen kreeg hij een ingeving. Hij liet zijn mannen in de commandopost van Area 51 de vaste en mobiele telefoons van alle bekende leden van de 2027 Club afluisteren, van elke gepensioneerde werknemer in hun dossiers die meer dan een oppervlakkige kennis van Henry Spence was. Hij nam aan dat Spence en Piper via veilige telefoons communiceerden, maar de kans bestond dat ze anderen zouden benaderen.

Het duurde bijna een dag voor het cruciale telefoontje werd ontdekt omdat er zoveel materiaal doorgespit moest worden.

Frazier bevond zich in White Plains en probeerde net zijn volgende stap te bedenken toen hij het ontving. Het audiobestand droeg de aanduiding urgent en hij speelde het af op de speaker van zijn BlackBerry:

Dane, met Henry Spence. Heb je een minuutje?

Voor jou wel meer dan één. Ik herkende het nummer niet. Hoe gaat het met je?

Ik leef nog, in elk geval nog een paar dagen! Ik bel met een prepaidmobieltje. Dus ik denk dat het wel veilig is, maar ik wil het toch kort houden.

Oké.

Herinner je je de Shackleton-affaire nog?

Natuurlijk.

Will Piper helpt me met een zaak voor de 2027 Club. Hij is voor ons naar Engeland geweest. En hij heeft het gevonden.

Wat gevonden?

De antwoorden. We hebben alles.

Vertel.

Hij vertelt het je wel. Ik wil dat je je Beechcraft volgooit – op mijn kosten – en hem ergens naartoe vliegt. Frazier en zijn mannetjes zitten achter hem aan.

Waar moet ik hem naartoe brengen?

Zorg dat je morgenmiddag om twee uur in de terminal van Westchester County Airport in New York bent. Hij vertelt je de rest wel, maar neem voor de zekerheid een tandenborstel mee. Kan ik op je rekenen?

Is de paus katholiek?

Frazier had nu een nieuwe uitlaatklep voor zijn opgekropte woede: Dane Bentley. Een voormalige Wachter, een van zijn eigen mannen! Het ultieme verraad! Hij had altijd dubbele gevoelens over de man gehad. Bentley was zo innemend dat je je onwillekeurig tot hem aangetrokken voelde, maar aan de andere kant had hij de nauwe banden die de man met het werkvolk onderhield altijd vol achterdocht gadegeslagen. Frazier had hem nooit op een overtreding kunnen betrappen, maar door die achterdocht was Bentley nooit in zijn kringetje van vertrouwelingen opgenomen.

Hij liet een van zijn mannen meteen Bentleys dvo opvragen en toen hij het antwoord kreeg, was hij teleurgesteld.

Door in te breken in de database van de faa achterhaalden ze het registratienummer van Bentleys vliegtuig en niet veel later waren ze in het bezit van het ingediende vluchtplan: van White Plains naar Laconia in New Hampshire, dan naar Cleveland in Ohio, vervolgens naar Omaha in Nebraska, dan Grand Junction in Colorado, en als laatste naar Bob Hope Airport in Burbank, Californië. Ze hadden nu ook het nummer van Spence’ prepaid-mobieltje en dat zou weleens heel nuttig kunnen blijken.

‘Los Angeles.’ Frazier klonk nors. ‘Hij keert terug naar de plek van de misdaad.’

‘Hij gaat die geheugenstick halen, hè?’ DeCorso keek Frazier vragend aan.

Frazier knikte. ‘We moeten maken dat we in Los Angeles komen.’

Will was verbaasd dat Dane op dat late uur nog over zoveel energie beschikte. Het was een mooie avond om te vliegen en de weersvoorspellingen waren uitstekend voor de route die ze zouden volgen, dus Dane kon zijn aandacht grotendeels op Wills verhaal richten. En hij verzekerde Will dat Spence wilde dat hij alles te horen zou krijgen.

Will deed hem het hele verhaal uit de doeken, maar kwam van pure uitputting moeilijk uit zijn woorden. Dane was geen geleerd man, maar was opgetogen over de Shakespeare-connectie, en dat Nostradamus er ook bij betrokken was, vond hij prachtig. Hij had nog nooit van Johannes Calvijn gehoord en zat totaal niet met zijn gebrek aan kennis. Hij luisterde gefascineerd naar het verhaal over de schrijvers en hun massale zelfmoord, maar nam de Finis Dierum-onthulling nonchalant op.

‘Ik geloof niet dat de wereld van de ene op de andere dag eindigt. Ik weet dat Spence daar wel in gelooft, maar ach, ik ben er toch niet meer wanneer het zover is.’

Will wierp hem een zijdelingse blik toe.

‘Ja, ik ben stout geweest. Ik heb Spence gevraagd mijn dvo op te zoeken voor hij met pensioen ging. In 2025, op de nog niet zo rijpe leeftijd van vierenzeventig, zit mijn tijd erop. Dus tussen nu en dan wil ik nog flink de bloemetjes buiten zetten. Jij bent bhz, toch?’

‘Is er iets wat je niet van me weet?’

‘En dat verbaast je? De 2027 Club bestaat uit een stel oude knarren die bij elkaar komen en alleen maar slap lullen! Jouw Doemsdag-zaak gaf ze eindelijk iets om hun tanden in te zetten.’ Hij werd even afgeleid door een mededeling in zijn koptelefoon. ‘Het spijt me van dat meisje en haar opa. Zo te horen klikte het wel tussen jullie twee.’

De manier waarop hij dat zei, klonk veelbetekenend. Dane en hij zaten op dezelfde golflengte wanneer het op vrouwen aankwam.

‘Was dat zo duidelijk?’

‘Helder als glas.’

‘Ik ben er niet trots op.’

‘Ach, een man moet nu eenmaal doen wat hij moet doen. Zo denk ik erover.’ Hij bevestigde de hoogte waarop ze vlogen aan een luchtverkeersleider en zei toen: ‘Ik wil je bedanken.’

‘Waarvoor?’

‘Voor je hulp aan Henry. Overmorgen is het zover voor hem. Jij zorgt ervoor dat hij vechtend het strijdtoneel verlaat en niet naar de klok zit te staren. Persoonlijk zou ik het liefst het loodje leggen terwijl ik met een fotomodel tussen de lakens lig.’

Will gaf Dane een klopje op zijn schouders. Hij was een goede vent. ‘Ik snap wat je bedoelt.’ Hij dacht na, terwijl Dane het vliegtuig door de donkere nacht stuurde. Nee, hij wist zeker dat hij een andere keus zou maken. Wanneer zijn tijd kwam, wilde hij bij Nancy zijn.

Dane, die niet van stiltes hield, nam opnieuw het woord. ‘Ik zal je iets vertellen wat zo geheim is dat ze er niet eens een classificatie voor hebben, oké?’

‘Mij best. Hoe dat zo?’

‘Omdat ik zo hard op mijn tong heb gebeten om het te verzwijgen dat er nu een gat in zit. Ik denk dat ik weet waarom ze alles op alles zetten om jou de mond te snoeren. Jij hebt mij vanavond een hele hoop verteld, dus ik zal jou op mijn beurt ook iets vertellen. We zitten trouwens toch allebei zwaar in de problemen.’

‘Vertel op. Ik luister.’

‘Over drie weken gaat er iets groots gebeuren. In Caracas, Venezuela. De Caracas-gebeurtenis wordt het genoemd. Ze weten er al heel lang vanaf, maar zo’n twee jaar geleden heeft de cia een actieplan opgesteld om munt te slaan uit die gebeurtenis, en toen ik Groom Lake verliet, hadden ze er groen licht voor gekregen. Ze noemen het Operatie Helpende Hand.’

‘Wat gebeurt er dan?’

‘De grootste aardbeving uit de geschiedenis van Latijns-Amerika. Met het epicentrum in Caracas. Meer dan tweehonderdduizend doden op één dag. Dat wil zeggen, de analisten in Groom Lake denken dat het een aardbeving is. Dat is het enige wat in het waarschijnlijkheidsprofiel past.’

Will schudde zijn hoofd. ‘Dat zijn een hoop slachtoffers.’

‘Je weet dat Venezuela over twee dingen beschikt waarin Amerika geïnteresseerd is: aardolie en communisten. We gaan die natuurramp gebruiken om de boel daar naar onze hand te zetten.’

‘Een staatsgreep?’

‘Daar komt het wel op neer. En als ik het goed heb gehoord, wordt die gepleegd onder het mom van een humanitaire missie. Er staan hele karrenvrachten tenten, veldbedden, voedsel en medische voorraden klaar om afgeleverd te worden zodra het stof is neergedaald. Ze gaan ervan uit dat er totale chaos zal heersen. De regering zal met de handen in het haar zitten. Hun president overleeft het, maar veel van zijn kabinetsleden niet. We hebben ervoor gezorgd dat de oppositiepartijen klaarstaan om in actie te komen. Colombia en Guyana zullen ons een handje helpen door betwiste grensgebieden in te lijven. Amerikaanse, Engelse en Franse militairen staan klaar om als vredesmacht binnen te trekken. We schoppen de slechterik het land uit. Een van onze mannetjes neemt het over en laat alle Amerikaanse en Europese oliemaatschappijen weer het land binnen. Dat is het plan, voor zover deze simpele ziel het heeft begrepen.’

De dreunende motoren van de Beechcraft overstemden Wills lage gefluit. Drie weken. Nu was het hem duidelijk. Nu begreep hij waarom de Wachters koste wat kost het ontbrekende boek in handen wilden krijgen. Waarom ze uit kille berekening de Cantwells en zijn schoonouders hadden vermoord. En hij begreep hun koppige vastberadenheid om hem van het strijdtoneel te verwijderen. Frazier en zijn bazen probeerden verbeten de grootste clandestiene missie aller tijden geheim te houden: de regering van een olierijk, vijandig land omverwerpen met behulp van voorspellende gegevens uit de Bibliotheek van Area 51. Op dat moment wist hij maar één ding zeker: de overheid zou haar hele gewicht in de strijd gooien in een poging hem te vermorzelen.

Terwijl Dane hoogte terugnam en zich op de aanvliegroute voor de landing in Nebraska concentreerde, voelde Will zich plotseling heel nietig. Het tweemotorige vliegtuig was maar een enkel stipje in de donkere, immense hemel en hij was maar één enkele man die de degens zou kruisen met een reusachtig overheidsapparaat.